WYZNANIA - KANAE MINATO

 

 

Smakowało wam dzisiaj mleko? - od tego zdania rozpoczyna swoje ostatnie spotkanie z uczniami nauczycielka Yūko Moriguchi - Wśród was jest morderca mojej czteroletniej córeczki. Wiem, kim jest. Moja zemsta właśnie się dokonuje.

 

Kanae Minato zainteresowała mnie swoją opowieścią już od tych pierwszych zdań, a im bardziej zanurzałam się w tę historię, tym bardziej byłam ciekawa jej zakończenia. Każdy kolejny rozdział dawał mi szerszą perspektywę i rzucał więcej światła na wydarzenia przed i po morderstwie. Moja interpretacja zdarzeń zmieniała się z rozdziału na rozdział i zdecydowanie różniła się od faktycznych zamiarów głównych aktorów tego spektaklu, którzy po kolei wkraczali na scenę.

 

„Wyznania” to jeden z największych bestselerów współczesnej literatury japońskiej, fenomenalny debiut autorski Kanae Minato. To ten rodzaj powieści, o której powinno się mówić jak najwięcej, bo zdecydowanie jest tego warta, nie zdradzając przy tym fabuły. Skupię się zatem na rzeczach, o których trzeba napisać. Tematem przewodnim jest śmierć czteroletniej dziewczynki i bezkarność w świetle japońskiego prawa przestępców poniżej 14 roku życia, nawet w przypadku popełnienia przez nich najcięższych zbrodni. Kto odpowiada za złamanie prawa przez nieletnich? Sami sprawcy, szkoła, czy też dom rodzinny, który kształtuje system wartości młodego człowieka praktycznie od jego urodzenia? A co z niewinnymi ofiarami, dramatem rodziców i odpowiedzialnością młodocianych przestępców za własne czyny? Z tych kilku, niełatwych zresztą składników, autorka przyrządziła doskonałą potrawę, którą połknęłam bez odkładania. Wielkie brawa należą się też tłumaczowi Patrykowi Skorupie, który sprawił, że ten japoński thriller psychologiczny, czytało się tak wspaniale.

GROBOWA CISZA, ŻAŁOBNY ZGIEŁK - YOKO OGAWA

 

„Grobowa cisza, żałobny zgiełk” to powieść szkatułkowa, zbiór trzynastu nieprzypadkowych opowiadań, które łącząc się ze sobą, dają pełny obraz fabuły. Cichym bohaterem każdego z opowiadań jest śmierć. Raz przedstawiona tragicznie, raz jest przyczynkiem do wspomnień z dzieciństwa, pojawia się w morderstwie z zazdrości czy z żądzy posiadania.

Yoko Ogawa zabiera nas w podróż przez czas i miejsca, jednocześnie ściśle ograniczając ilość bohaterów, którzy to będąc tylko tłem w jednym opowiadaniu, stają się głównymi postaciami w kolejnym. Opowieści łączą się, historie dopowiadają, nieistotne zdarzenia nabierają kształtów w kolejnych odsłonach. Trzeba być jednak uważnym, bo tutaj każdy akapit i każda pojawiająca się osoba mają znaczenie.

„Grobowa cisza, żałobny zgiełk” to propozycja nie dla każdego. Krótkie, oniryczne opowieści, pomimo swojej tematyki, nie sprzyjają budowaniu klimatu grozy. Ledwo czytelnik rozsiądzie się wygodnie w fotelu, by zacząć przygodę, już przenosi się do kolejnego opowiadania. Mimo że historie Yoko Ogawy mają w sobie coś przyciągającego i magicznego, to nie każdy doceni tę formę przekazu. Mnie osobiście bardzo się ona podobała.