CZARNA - WOJCIECH KUCZOK

"Podwójne życie jest podwójnie męczące"

Seria wydawnicza Na F/Aktach to zbiór sfabularyzowanych wydarzeń, zebranych i opisanych przez najlepszych współczesnych polskich autorów. Seria ta intrygowała mnie już od dawna, tym bardziej, że wydana została przez wydawnictwo cenionego  przeze mnie dziennikarza Tomasza Sekielskiego - Od Deski Do Deski. Zawiera ona historie zbrodni, ludzkich tragedii, upadku moralności i szaleństwa.

"Czarna" Wojciecha Kuczoka jest historią wielkiej miłości, namiętności, zdrady i zatracenia, które ostatecznie prowadzi do zbrodni. Autor na podstawie dokumentów, zeznań i materiałów prasowych stworzył wiarygodną historię, która nie pozostawia nas obojętnym na wydarzenia. Tym bardziej, że nie takiego zakończenia się spodziewałam, ale nie ujawniajmy faktów....

Czarna to niewielka, konserwatywna miejscowość. Tutaj wszyscy o wszystkich wiedzą wszystko. Trudno tu rozwinąć skrzydła, trudno też się ukryć. To właśnie w Czarnej przyszło żyć Marii, miejscowej nauczycielce i Jeremiemu, właścicielowi tartaku, który jednocześnie jest mężem i ojcem trójki dzieci. Znudzony żoną mąż i samotna, szukająca  miłości kobieta. Między nimi rodzi się namiętność, która ostatecznie wyrywa się spod kontroli, zamienia w obsesje i kończy dramatem. Jeremi bawi się Marią, a Maria na to pozwala. Powoli zanurza się w psychiczną zależność od kochanka, buduje fikcyjne światy, wreszcie popada w depresje. Tworzy bańkę złudzeń, odcina się od realnego świata i ostatecznie przekracza tę linie, której nigdy nie powinna była przekroczyć.

Książka napisana jest beznamiętnym językiem faktów. Jest analizą wydarzeń bez zbędnych ekscytacji i wzruszeń. To nie autor ma przeżywać wydarzenia, on je chronologicznie relacjonuje. To czytelnik ma wczuć się w rolę. Rolę obserwatora, sędziego czy przedstawionych w powieści postaci. Bo wyrok już zapadł. Pytanie tylko, czy wszyscy winni zostali osądzeni i czy ponieśli karę. 

Autor rewelacyjnie nakreśla zakłamanie, dwulicowość, fałsz i obłudę małomiasteczkowej społeczności, która nie podaje ręki, tylko serwuje wyroki. 

" - Nie wiedziałam, że można tak kochać drugiego człowieka, myśli Maria.  To się nie mieści w głowie.

  - Ile się człowiek napoci przy tym ruchaniu, myśli Jeremi. To się nie mieści w głowie"

OCENA: 8/10