EVEREST. NA PEWNĄ ŚMIERĆ - BECK WEATHERS, STEPHEN G. MICHAUD

"Tamtego dnia na górze wymieniłem moje dłonie za rodzinę i przyszłość"

Pasja, słowo o miękkim, przyjemnym brzmieniu. To ona bardzo często nadaje życiu sens. Człowiek bez pasji wpada w rutynę dnia codziennego, zapadając się powoli, czasami nie zdając sobie z tego sprawy, w głąb zwyczajnego, pozbawionego radości, nudnego życia. Pasja nie musi być spektakularna, jedna jedyna i trwać przez całe życie. Można wciąż szukać czegoś nowego, najważniejsze że jest i popycha nas do działania. Tej, której do tej pory nie rozumiałam to rzucenie na szalę własnego życia i zdrowia, w zamian za zdobywanie górskich szczytów, i właśnie to moje niezrozumienie skłoniło mnie do pogłębienia wiedzy o tej własnie pasji i ludziach, którzy ją dzielą.

Bohaterem książki i zarówno jej narratorem jest Beck Weathers, amerykański lekarz patolog, który 10 maja 1996 roku znalazł się wśród uczestników wyprawy na Mount Everest. Wyprawy tragicznej, w której zginęło aż dziewięć osób, a wielu jej uczestników, w tym Beck, doznało dogłębnych, tragicznych w skutkach odmrożeń.

Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich to jego relacja z wyprawy na Mount Everest w maju 1996 roku. Opowiada w niej o szczegółach wejścia na szczyt, dniach poprzedzających tragiczne wydarzenia, o ludziach i zasadach obowiązujących w trakcie takich wypraw. To bardzo ciekawe rozdziały. O wielu sprawach związanych ze wspinaczką wysokogórską nie zdawałam sobie po prostu sprawy, jak na przykład tego, że rany nie goją się na dużej wysokości, a powyżej 8000 metrów żołądek nie trawi pokarmu. Skąd zatem wziąć siły by iść, zdobyć szczyt i zejść? 

Ci z Was, którzy oglądali film opowiadający o tej wyprawie, już wie, że Beck był osobą, która została pozostawiona przez współtowarzyszy na pewną śmierć. Uznali bowiem, iż umiera i nie ma dla niego żadnego ratunku. Dwanaście godzin później "zmartwychwstał", mimo ciężkich odmrożeń i prawie ślepy, dotarł do najbliższego, prowizorycznego obozu. Przeżył.

Druga część to rozdziały poświęcone naszemu bohaterowi i jego relacji z rodziną i otoczeniem. Beck krok po kroku prowadzi nas na drogę zrozumienia podejmowanych przez niego decyzji. Dzieli się z czytelnikami swoja prywatnością i prywatnością swoich najbliższych. Oni także opowiadają o fragmentach wspólnego życia widzianych z ich własnej perspektywy. Z lektury dowiadujemy się o dniu, w którym narodziła się wspinaczkowa pasja Becka, o tym jak się rozwijała i to jak trzymała go przy życiu, niszcząc jednocześnie relacje z rodziną. 

"Everest. Na pewną śmierć" to bardzo osobista książka. Kiedy zaczęłam ją czytać byłam przekonana, że cała  będzie poświęcona tej tragicznej wyprawie. Kiedy okazało się, że zajmuje ona tylko 1/3 książki byłam rozczarowana. Czytając jednak dalej, rozczarowanie zniknęło, a jego miejsce zajęło zrozumienie i ciekawość. Zdobywanie najwyższych szczytów świata to produkt końcowy, to spektakularny finał, ale co sprawia, że rodzi się ta iskra, która każe człowiekowi iść w bólu i potwornym, nieludzkim zmęczeniu krok za krokiem w nieznane, czasem na pewną śmierć. I o tym właśnie opowiada ta książka. O pasji pomimo wszystko.

"Wielką radością ostatnich lat jest dla nas po prostu życie. Nazywam to cudowną zwyczajnością życia"

OCENA: 7/10